'Een boek schrijven kan ik zelf wel...'
“Een boek schrijven kan ik zelf wel, maar een goed boek schrijven is iets anders?”
Als klein meisje verloor ik mijzelf in verhalen. Uren was ik dromerig en afwezig in de klas, wat niet altijd goed viel bij de juffen. Maar als ze een boek pakten om voor te lezen, dan was ik de eerste die stil, keurig rechtop op een stoel, met mijn handen over elkaar in de kring ging zitten.
De mensen, fantasiedieren en het fictieve verhaal van de schrijver, ik zag ze allemaal kleurrijk voor me tot leven komen. En ik kon niet wachten tot het moment dat ik zelf woordjes zou kunnen schrijven. Dan zou ik alle bijzondere beelden in mijn hoofd die alleen ik kon zien, beschrijven met de letters die ik zou leren.
Zo gedroomd, zo gedaan. In groep 3 schreef ik mijn allereerste verhaal.
Ik schreef 'De 7 koppen draak'.
Iedere drakenkop had een eigen manier van zijn.
Zo was een drakenkop blauw die altijd treurig en verdrietig was.
En er was ook een rode kop, die was, zoals je wellicht vermoed, altijd boos. En was de enige die écht vuur kon blazen.
Er was ook een gele drakenkop (die vrolijkerd).
Paars en groen… en…. en…
Superblij gaf ik mijn verhaal de juf. Een beetje zenuwachtig met een glimlach van het ene oor naar de ander gaf ik het blaadje met mijn verhaal aan de juf.
Ik zie en voel dat moment nog door iedere cel van mijn lijf.
De opzwellende brok in mijn keel.
Een nat gevoel in mijn ogen die prikten.
Een warmer wordende hoofd en gebonk in mijn borstkas.
De juf snapte niets van wat er stond. Waar ging het over?
Ik had gewoon een kleurplaat moeten inkleuren, want hier kon ze niets mee.
‘Wacht! Hoor ik daar nou gegniffel en gelach van mijn klasgenootjes op de achtergrond?’
Naarmate er tijd overheen ging, verloor de vlijmscherpe pijn haar vat op mij. En ik pakte de pen opnieuw op.
Maar niemand heeft ooit nog mijn verhalen mogen lezen.
De pijn achtervolgde mij nog jaren. Zeker op school waar je iedere keer weer moet laten zien wat je kunt. Iedere keer herleefde ik de pijn van het niet begrepen kunnen worden.
Maar ik heb niet opgegeven om te schrijven. Ik verlies mij nog steeds in de verhalen in mijn hoofd. En dat is tegelijkertijd ook mijn valkuil, denk ik.
Ik heb geen structuur en dus ook uitstelgedrag. Hierdoor kan het weleens jaren duren dat ik het verhaal af heb.
Mocht ik dan toch de mouwen opstropen en gaan zitten voor het schrijven, dan lijkt het alsof alles opeens mijn aandacht nodig heeft.
En natuurlijk geef ik dan al te gemakkelijk toe aan de afleiding.
Een boek schrijven komt nog wel, denk ik dan, met een beginnende opzwellende brok in mijn keel.
Een nat gevoel in mijn ogen die prikken.
Een warm wordende hoofd en gebonk in mijn borstkas.
Als ik teruglees wat ik heb geschreven dan lijken het wel losse flodders en is het met geen touw (of beter gezegd pen) aan elkaar vast te knopen. Het lukt mij niet om er een verhaal, een boek van te maken.
Herken jij je in haar verhaal?
Weet dat je niet alleen bent. Duizenden en miljoenen mensen worstelen net als jij met ideeën die hen tegenhouden. Waardoor ze hun creativiteit niet durven te laten stromen. Maar weet ook dat je hierbij geholpen kunt worden als jij éénmaal besloten hebt dat jij je boek zult schrijven.
Als schrijfcoach help ik bij de technische kant, maar help ik je ook om je persoonlijke belemmeringen die je tijdens het schrijven ervaart, te overwinnen.
Wil jij meer weten hoe ik je daarbij kan helpen?
Plan dan gratis en vrijblijvend gesprek met mij.
Klik hier om je aan te melden: https://perdiep.nl/schrijversconsult.